نویسندگان:

احمد حکیمی گیلانی¹ ، عباس پاسیار² ، زهره محمدی³ .

¹دانشجوی دکتری گروه علوم سیاسی، واحد سمنان، دانشگاه آزاد اسلامی، سمنان، ایران

²مشاورمراکز مشاوره وآموزش وپرورش

³دانشجوی کارشناسی ارشد دانشگاه قم

چکیده فارسی: مقدمه: خودزنی از جمله علائم برخی از اختلالات روانشناختی است که بعضا از نوجوانی شروع می شود این پژوهش با هدفبررسی اثربخشی رفتاردرمانی دیالکتیک بر گذشت و افسردگی پسران نوجوان دارای سابقه خودزنی شهرقم انجام گرفت روش: روش پژوهش نیمه آزمایشی از نوع پیش آزمون پس آزمون با گروه کنترل بود جامعه آماری پژوهش شامل کلیه پسران نوجوان با سابقه خودزنی که در سال۱۴۰۱ به مراکز مشاوره شهرقم مراجعه کرده بودند به این ترتیب۳۰نفرپسران به شکل نمونه گیری در دسترس با توجه به ملاکهای ورود و خروج انتخاب و به طور تصادفی در دو گروه آزمایش و گروه کنترل گمارده شدند هر گروه۱۵نفر آزمودنیها قبل و بعد از مداخله به ابزارهای پژوهش شامل پرسشنامه های مقیاس گذشت بین فردی و پرسشنامه افسردگی بک پاسخ دادند آزمودنیهای گروه آزمایش به مدت ۸ جلسه ۳۳ دقیقه ای تحت رفتاردرمانی دیالکتیک قرار گرفتند اما گروه کنترل هیچ مداخله ای دریافت نکرد داده ها در دو سطح توصیفی میانگین وانحراف استاندارد و سطح استنباطی تحلیل کواریانس چندمتغیره تحلیل شد یافته ها: نتایج حاصل از تحلیل داده ها نشان داد که گروه آزمایش در مقایسه با گروه کنترل در متغیر بخشش خود افزایش معنادار در مرحله پس آزمون داشته و در متغیر و افسردگی نیز کاهش معناداری در گروه آزمایش نسبت به گروه کنترل وجود داشت نتیجه گیری : بنابر یافته های پژوهش، می توان برای بهبود گذشت بین فردی و کاهش افسردگی در پسران نوجوان دارای سابقه خودزنی، از رفتاردرمانی دیالکتیک سود جست

کلمات کلیدی: افسردگی ، رفتاردرمانی دیالکتیک ، گذشت ، خودزنی ، انسجام خانواده .