نویسندگان:

ایرج بابایی¹ ، راحله کاردانی ریزی² ، مریم ایزدی لایبیدی³ .

¹دانشیار، گروه حقوق خصوصی و اقتصادی، دانشکده حقوق و علوم سیاسی، دانشگاه علامه طباطبائی، تهران

²کارشناسی ارشد روانشناسی خانواده درمانی، واحد خمینی شهر، دانشگاه آزاد اسلامی، خمینی شهر، ایران

³کارشناسی ارشد روان شناسی عمومی، واحد شهرکرد، دانشگاه آزاد اسلامی، شهرکرد، ایران

چکیده فارسی: پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی طرحواره درمانی بر الگوی ارتباط زناشویی زوجین ناسازگار انجام شد روش پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون پس آزمون با گروه کنترل است جامعه آماری این پژوهش شامل زوجین مراجعه کننده به کلینیک های مشاوره ای شهر اصفهان در سال ۱۴۰۱ بوده است سپس با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس ۳۲ زوج انتخاب شده اند و با گمارش تصادفی در دو گروه آزمایش ۱۶ نفر و گروه کنترل ۱۶ نفر قرار گرفته اند به منظور گردآوری داده ها از پرسشنامه الگوهای ارتباطی استفاده شد آزمودنی های گروه آزمایش به مدت ۸هفته، هر هفته در یک جلسه درمان ۹۰ ۶۰دقیقه ای درمان طرحواره درمانی را دریافت نموده اند و گروه کنترل مداخله خاصی را دریافت ننمودند یافته های پژوهش پس از اجرا نشان داد که در گروه آزمایش، میزان نمره الگوهای ارتباط زناشویی زوجین در پس آزمون نسبت به پیش آزمون معنادار بوده است بنابراین می توان نتیجه گرفت که، طرحواره درمانی بر الگوی ارتباط زناشویی زوجین ناسازگار تاثیر دارد

کلمات کلیدی: طرحواره‌درمانی ، زوجین ناسازگار ، الگوی ارتباط زناشویی ، انسجام خانواده .