نویسندگان:

ناهید میرزمانی¹ ، زهرا هاشم پور² ، معصومه بهمیاری³ .

¹کارشناس ارشد روانشناسی بالینی، واحد بندرعباس،دانشگاه آزاد اسلامی، بندرعباس، ایران

²ارشد علوم تربیتی،برنامه ریزی درسی،دانشگاه آزاداسلامی واحدبوشهر، ایران

³ارشد زیست سلولی تکوینی،دانشگاه آزاداسلامی واحد همدان،ایران

چکیده فارسی: آموزش رکن اساسی درتوسعه پایدارهرکشوراست امروه بهره گیری ازآموزش الکترونیکی درآموزش ویادگیری توصیهمی شود طبیعت زندگی و هویت فردی و اجتماعی، مبتنی بر ارتباط است و بدون ارتباط با خود ویا دیگران امکان پذیر نیستپس از گسترش گسترده بیماری کووید ۱۹ در ابتدای سال ۲۰۲۰ و پیامدهای تربیتی وعدم علاقه به یادگیری پس از کروناوهمچنین تغییر یکباره در روند آموزشی کشور ایران ایجاد شد پرداخته شده است از انجا که سالیان سال شیوه آموزشی درکشور ما به صورت چهره به جهره و حضور فیزیکی در کلاس درس وبا حضور معلم بود وبا کسترده شدن فضای مجازیوارتباطات گسترده همچنان این شیوه در ایران به صورت سنتی پیش امه داشت وتقربیا همیشه افراد با سمت های مختلفومردم عادی در مقابل تغییر این شیوه جبهه می گرفتند اما به ناگهان با شیوع این بیماری وتعطیلات اجباری مدارس راهی بهجز شیوه مجازی در کشور باقی نماندهدف از این پژوهش در شرایط اضطراری و اپیدمی یک ویروس بهره گیری از فناوریهای موجود و آموزش از راه دور تنها راهکار موسسات آموزشی است در این مطالعه عوامل نگرانی وعدم علاقه دانشآموزان به یادگیری در فضای مجازی در دوران پسا کرونا را مورد مطالعه قرارداده است این پژوهش که به صورت توصیفیبیان شده است به این نتیجه می رسیم که علرغم نکات منفی ومشکلات غیر قابل اجتناب آموزش مجازی ونداشتن وسایلآموزش مانند گوشی ویا تبلت در دوران کرونا سبب عدم علاقه دانش آموزان در دوران پسا کرونا شده است

کلمات کلیدی: دانش آموزان ، فضای مجازی ، پساکرونا .