نویسندگان:

معصومه مدور¹ ، فاطمه غریبی² ، شیوا غریبی³ ، احمد غریبی⁴ ، طاهره علامه زاده⁵ ، رضا غریبی⁶ .

¹گروه فلسفه تعلیم و تربیت، دانشگاه آزاد اسلامی واحد علوم و تحقیقات، تهران، ایران

²دکتری مدیریت آموزشی ، دانشگاه آزاد کازرون

³فوق لیسانس مشاوره ، دانشگاه فرهنگیان،بوشهر

⁴لیسانس تربیت بدنی ، دانشگاه نجف آباد اصفهان

⁵لیسانس برق کنترل ، دانشگاه آزاد کازرون

⁶لیسانس مطالعات اجتماعی،دانشگاه فرهنگیان بوشهر

چکیده فارسی: روابط بین آموزش هوش هیجانی، ناگویی خلقی، سلامت عمومی و پیشرفت تحصیلی در دانش آموزان دبیرستانی بررسی شدند، به منظور ارزشیابی ماهیت تغییر هوش هیجانی براساس اکتساب خودآگاهی و تحقق توان بالقوه هوش هیجانی، ۴۰ دانش آموز دختر دبیرستانی به طور مساوی به دو گروه آزمایشی و گواه تقسیم شدند و آزمونهای اندازه خودسنجی هوش هیجانی شات و دیگران، ۱۹۹۸ ، مقیاس ناگویی خلقی تورنتو تیلور و باگبی، ۲۰۰۰، پرسشنامه سلامت عمومی گلدبرگ، ۱۹۷۲ و فهرست تجدید نظر شده نشانه های مرضی فرم کوتاه؛ نجاریان و داودی، ۱۳۸۰ را تکمیل کردند گروه آزمایشی در ۱۰ جلسه آموزش هوش هیجانی مبتنی بر الگوی نظری سالوی و مهیر ۱۹۹۰ ، در طی ۵ هفته شرکت کردند در پایان آموزش، آزمونهای پیشین برای دومین بار اجرا شدند نتایج تحلیل واریانس و کوواریانس داده ها نشان دادند که آموزش هوش هیجانی فقط افزایش مهارتهای اجتماعی زیرمقیاس هوش هیجانی و کاهش دشواری در توصیف احساسها زیرمقیاس ناگویی خلقی را به دنبال داشت تفاوت معناداری در پیشرفت تحصیلی و سلامت عمومی گروه های آزمایشی و گواه مشاهده نشد

کلمات کلیدی: ناگویی خلقی ، پیشرفت تحصیلی ، هوش هیجانی ، سلامت عمومی ، انسجام خانواده ، کودکان پیش دبستانی .