چکیده فارسی: هدف: هدف این پژوهش مقایسه اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد با و بدون خودشفقت‌گری توجه آگاهانه بر واکنش های معنوی زنان با اضطراب کرونای دارای دلبستگی ناایمن به همسر با یک دوره پیگیری دو ماهه بود. روش پژوهش: این مطالعه کارآزمایی بالینی در سال ۱400 بر روی 48 نفر معلم زن شهر زاهدان انجام شد. زنان با اضطراب کرونای دارای دلبستگی ناایمن به همسر به روش نمونه گیری هدفمند انتخاب و به طور تصادفی بین سه گروه مداخله ۱ (16 نفر درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد)، مداخله ۲ (16 نفر درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد با خودشفقت‌گری توجه آگاهانه) و گروه گواه (16 نفر) تقسیم شدند. از مقیاس اضطراب کرونا ویروس، پرسشنامه مقیاس های رابطه، مقیاس صبر و پرسشنامه کنترل معنوی زبان استفاده شد و داده‌ها در نرم افزار آماری SPSS نسخه 26 تحلیل شد. یافته‌ها: نتایج نشان داد که درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد توام با و بدون خودشفقت گری توجه آگاهانه در مقایسه با گروه گواه موجب افزایش کنترل شناختی زبان و صبر شده است (05/0 P<). درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد توام با خودشفقت گری توجه آگاهانه در کنترل شناختی زبان و صبر موثرتر از درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بوده است و این تاثیر در پیگیری تداوم داشته است. نتیجه‌گیری: درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد توام با خودشفقت‌گری توجه آگاهانه به عنوان یک مداخله پایدار در جهت افزایش کنترل شناختی زبان و صبر می‌تواند در مراکز بهداشتی و درمانی در زنان با اضطراب کرونای دارای دلبستگی ناایمن به همسر به کار برده شود.
Comparing the effectiveness of treatment based on acceptance and commitment with and without self-compassion, conscious attention to the spiritual reactions of women with corona anxiety and insecure attachment to their spouses
English Abstract: Aim: The aim of this study was to compare the effectiveness of Acceptance and Commitment Therapy (ACT) with and without self-compassion mindfulness on the spiritual reactions of women with COVID-19 anxiety who have insecure attachment to their husbands, with a two-month follow-up period. Method: This clinical trial was conducted in 2021 on 48 female teachers in Zahedan. Women with COVID-19 anxiety and insecure attachment to their husbands were selected through purposive sampling and randomly divided into three groups: Intervention 1 (16 participants receiving ACT), Intervention 2 (16 participants receiving ACT with self-compassion mindfulness), and a control group (16 participants). The Coronavirus Anxiety Scale, Relationship Scales Questionnaire, Patience Scale, and the Spiritual Control Language Questionnaire were used, and data were analyzed using SPSS software version 26. Results: Results showed that ACT with and without self-compassion mindfulness, compared to the control group, significantly increased cognitive control of language and patience (P < 0.05). ACT combined with self-compassion mindfulness was more effective in improving cognitive control of language and patience than ACT alone, and this effect was maintained at follow-up. Conclusion: ACT combined with self-compassion mindfulness, as a sustainable intervention, can be used in health and treatment centers for women with COVID-19 anxiety who have insecure attachment to their husbands, to enhance cognitive control of language and patience.