نویسندگان:
منصور غنیان1 ، افسانه شفیعی زاده2 .1دانشیار دانشگاه کشاورزی و منابع طبیعی رامین خوزستان
2کارشناس ارشد مشاوره و راهنمایی، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد تنکابن
چکیده فارسی: درخودماندگی یا اوتیسم نوعی اختلال رشدی از نوع روابط اجتماعی است که با رفتارهای ارتباطی و کلامی غیر طبیعی مشخص می شود علائم این اختلال تا پیش از سه سالگی بروز می کند و علت اصلی آن ناشناخته است هدف از این تحقیق بررسی رابطه بین سطح اضطراب و آموزش مهارت های اجتماعی در کودکان مبتلا به اختلال درخودماندگی در شهرستان آمل بود بدین منظور پژوهشی برروی دانش آموزان پسر و دختر مبتلا به طیف اختلال درخودماندگی سطح شهرستان آمل در سال تحصیلی 96 97 انجام پذیرتت در این تحقیق تعداد 20 نفر از دانش آموزان مبتلا به درخودماندگی به روش نمونه گیری انتخاب شدند که به صورت رندوم به دو گروه گواه و آزمایش تقسیم شدند شرکت کنندگان در گروه آزمایش تحت برنامه های آموزش مهارت های اجتماعی قرار گرفتند در این تحقیق با استفاده از پرسشنامه سنجش دامنه خودماندگی که توسط اهلر و گیلبرگ و پرسشنامه اضطراب بک، داده هایی جمع آوری شدند و با بکارگیری تحلیل کوواریانس چند متغیرهداده ها مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند یافته های این تحقیق نشان دادند که آموزش مهارت های اجتماعی بر کاهش اضطراب کودکان مبتلا به خودماندگی شهر آمل، تاثیر معنی داری دارد و لذا ضروری می باشد کاه در تصمیم گیری ها در خصوص این طیف دانش آموزان، کلاس ها یا کارگاه های فوق برنامه گنجانده شوند