نویسندگان:

محمدعلی‌ نائلی¹ ، زهرا امیدوار² ، فرهاد فریدحسینی³ .

¹عضو هیات علمی، دانشکده علوم تربیتی و روانشناسی دانشگاه شهید چمران اهواز، اهواز، ایران

²گروه روانشناسی ، واحد نیشابور،دانشگاه آزاد اسلامی،نیشابور،ایران

³گروه روانپزشکی،واحد مشهد،علوم پزشکی،مشهد،ایران

چکیده فارسی: هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر خودپنداره بدنی در دوران پس از زایمان بود جامعه آماری این پژوهش شامل همه زنان مراجعه کننده به بیمارستان پاستور نو بود که در دوران پس از زایمان بودند که با استفادهاز روش در دسترس براساس نمره خودتوصیفگری جسمانی در پیش تست، 24 نفر که دارای ملاک های ورود و خروج بودند نمونهآماری ما را تشکیل دادند این 24 نفر به طور همتا در 2 گروه 12 نفره A و B گزینش شدند که گروه A درمان مبتنی بر پذیرش وتعهد را دریافت کرد و گروه B گروه کنترل بود که در لیست انتظار قرار دارند همچنین برای تجزیه و تحلیل داده ها از تحلیل تحلیلکوواریانس و برای تسریع در نتایج حاصله از نرم افزار SPSS استفاده شد نتایج پژوهش نشان داد که خودپنداره بدنی زنانی که در دوران پس از زایمان، درمان مبتنی بر تعهد و پذیرش دریافت کردند، نسبتبه زنانی که این درمان را دریافت نکردهاند، بطور معناداری افزایش یافته بود؛ به عبارت دیگر درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد به شیوهگروهی به طور معناداری باعث بهبود خودپنداره بدنی بر زنان در دوران پس از زایمان میشود

کلمات کلیدی: درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد ، خودپنداره بدنی ، دوران پس از زایمان ، ازدواج .