نویسندگان:
مریم حافظیان1 ، محمدموسی خورشیدی2 ، مسعود حاجیانی3 ، میثم جعفری4 ، پیام شکوهی دهکردی5 ، سیدمرتضی رضوی6 .1Islamic Azad University-Bojnourd branch
2دانش آموخته دکتری مدیریت آموزشی و مدرس دانشگاه
3دانشجوی دکتری حقوق کیفری دانشگاه تهران و وکیل پایه یک دادگستری
4دانشجوی دکتری حقوق کیفری دانشگاه علامه طباطبایی و مدرس دانشگاه
5دانشجوی دکتری حقوق بین الملل دانشگاه عالی دفاع ملی و مدرس دانشگاه امین
6کارشناس ارشد حقوق جزا و جرم شناسی
چکیده فارسی: کودکان به دلیل ویژگی های جسمی که دارند نسبت به سایر افراد جامعه آسیب پذیرتر بوده و نیاز به حمایت و مراقبت ویژه ای دارند یکی از مصادیق ناهنجار آسیب پذیری کودکان؛ کودک آزاری جنسی است هر چند انتظار می رفت که با پیشرفت جوامع میزان کودک آزاری جنسی کم شود منتها اشکال جدیدی از کودک آزاری جنسی مانند پورنوگرافی از کودکان، استثمار جنسی کودکان و روبه رو هستیم هدف پژوهش حاضر این است که راهکارهایی را در جهت کنترل و مدیریت پدیده کودک آزاری ارائه دهد اقدامات پیشگیرانه در مورد کودک آزاری جنسی در مرحله قبل از بزه دیدگی موضوع پیشگیری اجتماعی و وضعی است و شامل عوامل فردی زیستی، روانی ؛ عوامل عمومی اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی، سیاسی، محیطی و هم چنین عوامل موقعیتی فرصت های ارتکاب جرم می شود پیشگیری کیفری نیز اتخاذ تدابیر پیشگیری بعد از بزه دیده واقع شدن کودک را شامل می شود در این نوع پیشگیری به حقوق کودکانی که مورد آزار و اذیت جنسی قرار گرفته اند در تقابل با نظام عدالت کیفری توجه می شود در نظر گرفتن ضمانت اجراهای موثر و کار آمد یکی از راه های اساسی در جهت پیشگیری کیفری می باشد با توجه به موضوع مورد بحث در نهایت این نتیجه حاصل می شود اقدامات غیر کیفری نیز در کنار ساز و کارهای تقنینی از اهمیت ویژه ای برخوردار هستند صرف تدوین مقررات و پیش بینی ضمانت اجراهای کیفری به تنهایی نمی تواند در مقابله با این پدیده کارآمد باشد، لازم است که تمامی مراجع مرتبط در این زمینه با یکدیگر همکاری داشته باشند با توجه به قوانین و آیین نامه هایی که قانونگذاربرای پیشگیری از آسیب های اجتماعی کودک آزاری تدوین نموده است می توان گفت که نظام حقوقی ایران در مقابله با بحث کودک آزاری جنسی رویکردی حمایتی و پیشگیرانه دارد