نویسندگان:

مهشید سادات طبائی¹ ، الهام حسینی² ، مهین مرادی³ .

¹عضو هیأت علمی دانشگاه آزاد اسلامی، واحد الکترونیکی، گروه حقوق خصوصی، تهران، ایران

²کارشناسی ارشد علوم قرآنی

³کارشناسی الهیات

چکیده فارسی: در مطالعه حاضر ولایت و امامت از دو شرح ابن ابی الحدید و منهاج البراعه میرزا حبیب اله خویی بررسی شدهاست ابن ابی الحدید دانشمندی سنی و با تفکری معتزلی است که سعی کرده است تا مطالب تاریخی را به صورت مستدل و منطقی بیان کند، این در حالی است که مرحوم خویی قائل به اصول ومبانی شیعه در باب امامت هست و در حوزه ی دلایل عقلی ایشان به اثبات اصل معصوم بودن امام و شخص علی علیه السلام ، وجوب منصوص بودن امامت علی علیه السلام ، سبقت در اسلام، اقامهی نماز، و بیعت، مساله علم، زهد تقوا شجاعت و دیگر مسائلی که از ویژگیهای بارز امیرالمومنین است میپردازد دوشارح در بعضی مباحث فقه الحدیثی و آثار تاریخی مشترک هستند اما ابن ابی الحدید در بسیاری از موارد برداشت هایی از آنها کرده و یا آنها را به طریقی تاویل نموده است که مقبول میرزا حبیب الاله خویی نیست و به همین دلیل در رد و نقد او به بحث میپردازد خویی درصدد اثبات تناقض گویی و بیهوده گویی در کلام ابن ابی الحدید است وی در رد ابن ابی الحدید به دلایل عقلی و نقلی استناد میکند در ادله ی نقلی به آیات قرآن کریم از جمله ی آیه ی ولایت، اطاعت و ابلاغ استناد میکند و به اثبات اصل امامت و نص بر امیرالمومنین علی علیه السلام می پردازد به طور کلی ابن ابی الحدید مبانی واصول شیعه را در باب امامت نمی پذیرد وقبول ندارد که پیامبر بر امامت وخلافت علی ع تنصیص فرموده است

کلمات کلیدی: ولایت ، امامت ، شیعه و سنی ، ابن ابی الحدید ، میرزا حبیب الله خویی ، اختلاف نظرات ، تبلیغات رسانه‌ای .