نویسندگان:

احمد عربی جونقانی¹ ، محمدمهدی کریمی نیا² ، مجتبی انصاری مقدم³ ، سعید حبوباتی⁴ ، سودابه ترکاشوند⁵ .

²استادیار و عضو هیات علمی دانشگاه علوم و معارف قرآن کریم، طلبه و پژوهشگر حوزه علمیه قم

³دکتری علوم قرآن و حدیث دانشگاه میبد، مدرس دانشگاه و پژوهشگر

⁴کارشناس ارشد علوم قرآن و حدیث از دانشگاه علوم و معارف قرآن کریم

⁵سطح چهار دکتری تفسیر تطبیقی حوزه علمیه ریحانه النبی س اراک، استان مرکزی

چکیده فارسی: مقاله پیش رو در صدد بررسی مصداق شان نزول آیه ۲۰۷ سوره بقره، که به آیه «لیله المبیت» شناخته شده است، می باشد در این که بخش قابل توجهی از آیات در شان اهل البیت علیهم السلام به ویژه امام علی علیه السلام نازل شده است، مورد اتفاق فریقین است آنچه که مورد اختلاف است، تعیین مصداق در برخی از آیات از جمله این آیه است سوالی که اینجا مطرح است، این که؛ آیا مصداق شان نزول این آیه امام علی علیه السلام است یا نه؟ و اگر هست دلایل و مستندات آن کدامند؟ روش استفاده برای تبیین و پاسخ گویی به سوال مذکور از نوع توصیفی تحلیلی است با بررسی مصادیق ارائه شده برای شان نزول این آیه و من الناس من یشری نفسه ابتغاء مرضات الله و الله رءوف بالعباد و اقوال مختلف پیرامون آن، می توان به این واقعیت پی برد که دیدگاه های مطرح شده درباره مصداق یابی شان نزول آیه، به جز امام علی علیه السلام ، به لحاظ سندی و حتی دلالی، قابل دفاع نیست، در حالی که روایات موجود درباره شان نزول این آیه و انطباق آن با لیله المبیت، هم از نظر سند دارای اتقان است و هم مدلول آیه سازگاری بیشتری دارد

کلمات کلیدی: امام علی علیه السلام ، لیله المبیت ، اشتراء النفس ، صهیب بن سنان .