چکیده فارسی: انسان ایرانی و معمار ایرانی از دیرباز با این مقوله آشنایی دارد، هم به لحاظ ایرانی بودن که ایرانیان عناصر چهارگانه را از آلودگی حفظ مینمودند و طبیعت را مقدس می شمردند و هم به لحاظ مسلمان بودن که به طبیعت احترام میگذاردند طبیعت همواره منبع الهام و تقلید بوده و هست و میتوان گفت معماری بیش از سایر شاخه های هنری با طبیعت مربوط است طبیعت برای انسان جلوه گاه زیباییهاست و این زیبایی آن را شیفته و به آن آرامش جسمی و معنوی را ارزانی داشته است و معمار مسلمان ایرانی با در نظر گرفتن این حقیقت طبیعت آن را در خلق فضای معماری به کار میگیرد، تا علاوه بر ایجاد آرامش معنوی و جسمی، بنا و فضای زیست را با محیط اطراف و اقلیم منطقه خود همساز نموده تلاش خود را در راستای صرفهجویی در مصرف منابع انرژی و ذخیره مناسب آن با کنترل نور، باد و استفاده از مصالح بومآورد و در دسترس، بکار میبندد، آنچه امروزه معماری پایدار گفته میشود این همانا اصولی است که در عصر حاضر به فراموشی سپرده شده است لذا امید است با دوباره آفرینی این اصول منطبق با معماری معاصر رویکرد جدیدی در معماری ایران ایجاد شود