چکیده فارسی: پژوهش حاضر، به منظور تعیین اثربخشی رابطه درمانی والد-کودک بر کاهش استرس والدگری مادران و افزایش پذیرش والدینی کودکان دبستانی شهر اهواز انجام شده است. جامعه این پژوهش شامل همۀ مادران دانش‌آموزان مقطع ابتدایی ناحیه 2 اهواز در سال 1395 بودند. نمونه پژوهش (30 نفر) به صورت تصادفی از میان کسانی انتخاب شدند که به فراخوان پژوهشگر پاسخ داده بودند. در نهایت افراد به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش (n=15) و گواه (n=15) گمارده شدند. مادران در ده جلسۀ آموزش رابطه درمانی والد-کودک بر اساس الگوی لندرث و براتون شرکت کردند، در حالی که اعضای گروه گواه هیچ آموزشی دریافت نکردند. داده ها در سه مرحله پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری گردآوری شدند. برای گردآوری اطلاعات از فرم کوتاه شاخص استرس فرزندپروری و پرسشنامه طرد و پذیرش والدینی ویژه کودکان (فرم مادر) استفاده شده است. داده‌ها به وسیله نرم افزار SPSS و به روش تحلیل کووایانس تجزیه و تحلیل شدند. یافته‌ها نشان دادند که مداخله رابطه درمانی والد-کودک منجر به کاهش استرس والدگری مادران و افزایش پذیرش والدگری کودکان در گروه آزمایش نسبت به گروه گواه شده است. این نتایج در سطح 0/05>p معنادار بودند. برای بررسی تداوم اثر مداخله رابطه درمانی والد- کودک داده‌های مرحله پیگیری با مرحله پیش‌آزمون مورد مقایسه قرار گرفتند که نتایج نشان داد اثر این مداخله تا یک ماه پس از پایان جلسات رابطه درمانی والد-کودک تداوم داشته است. این نتایج نیز در سطح 0/05>p معنادار بودند. بنابراین میتوان نتیجه گرفت که برنامه رابطه درمانی کودک-والد برنامه‌ای اثربخش برای کاهش استرس والدگری و افزایش پذیرش والدینی است.
Effects of Child-Parent Relationship Therapy on Maternal Parenting Stress and Parental Acceptance of Primary School Children
English Abstract: The main focus of this study was on examining the effects of child-parent relationship therapy (CPRT) on maternal parenting stress and parental acceptance of primary school children. This quasi-experimental research had a pretest-posttest control group design with a follow-up assessment. The statistical population of the study consisted of all mothers having primary school going children in Ahvaz (District 2) in 2016. The sample comprised 30 mothers who were randomly selected from among those who had expressed their willingness to voluntarily take part in the study. The drawn sample was assigned to experimental (N=15) and control (N=15) groups by random. The instruments included Parenting Stress Index/Short Form (Abidin, 1999) and Parental Acceptance-Rejection Questionnaire (mother form). The experimental group received 10 sessions of child-parent relationship therapy (CPRT) based on Landreth and Bratton model; however, no intervention was implemented for the control group. The results of MANCOVA in the posttest phase showed that child-parent relationship therapy (CPRT) significantly increased parental acceptance of children and reduced parenting stress in the experimental group (p<0.05). In addition, the intervention effects were sustained over the one-month follow-up period (p<0.05). Findings were indicative of the fact that child-parent relationship therapy was an effective method for reducing parenting stress and increasing parental acceptance of children.