چکیده فارسی: در این پژوهش محقق تلاش می کند نوع مدل حکومت در زمان غیبت را بر اساس جریان نواندیش دینی در چارچوب فقه سیاسی شیعه در ایران را مورد تحلیل و بررسی قرار دهد و جهت انجام این مقاله از روش تفسیری قصد گرا ، بهره گرفته شده است و یافته های پژوهش حاکی از این است که بر اساس این جریان فهم دین تنها به صوورت درون متنی می باشد و در ارتباط با نگاه به سنت معتقد به بازسازی سنت هستند نه عبور از آن و در نگاه به آینده معتقد به بازنگری در تمدن اسلامی هستند و مسیر آن دولت مدرن اسلامی می باشد که با توجه به شرایط جامعه معاصر به دو مدل حکومتی مشروطه اسلامی قانونگذاری و جمهوری اسلامی نظام سازی دست یافته و به سمت تمدن نوین اسلامی در حرکت می باشند