نویسندگان:

¹کارشناس ارشد حقوق خانواده ، گروه حقوق و معارف اسلامی، واحد کرمان ، دانشگاه آزاداسلامی ، کرمان ، ایران

²دکتری فقه و حقوق اسلامی ، استادیار گروه فقه و مبانی حقوق اسلامی، واحد کرمان ، دانشگاه آزاد اسلامی ، کرمان

چکیده فارسی: تلقیح مصنوعی یک رویکرد درمانی است، که در اواخر قرن بیستم برای درمان ناباروری در زوجين شکل گرفت این روش درسال ۱۷۶۵ در ماهیان آغاز و در نهایت به درمان ناباروری در انسان منتهی گردید پژوهش حاضر به منظور بررسی دیدگاه های فقه امامیه و حقوق ایران در مورد باروری مدرن و از نوع توصیفی – تحلیلی و روش جمع آوری اطلاعات آن کتابخانه ای می باشد استفاده از این روش ها دارای یکسری مزایای است که مزایای فقهی آن ، صاحب فرزند شدن بدون هیچ اقدام حرام از نظر قانونی ، زوجین دچار مشکلات فرزندخواندگی نیستند و از نظر پزشکی، زمانی که درمان اختلالات ناباروری زوجها با درمان دارویی اثر بخش نباشد انجام می شود این روش درمانی از دیدگاه فقها جایز و صحیح و از نظر حقوقی نیز دارای اعتبار و مطابق با مصلحت و بقای خانواده می باشد همچنین به یکسری نتایج نیز دست یافته ایم، از جمله اینکه اینگونه کودکان به لحاظ نسب ، به صاحبان اسپرم و تخمک ملحق شده و با آنها دارای نسب قانونی و رابطه نسبی می شوند