نویسندگان:

سمیرا مظفری لقا¹ ، محمود آقاجانی² .

¹کارشناس ارشد حقوق خانواده ، گروه حقوق و معارف اسلامی، واحد کرمان ، دانشگاه آزاداسلامی ، کرمان ، ایران

²دکتری فقه و حقوق اسلامی ، استادیار گروه فقه و مبانی حقوق اسلامی، واحد کرمان ، دانشگاه آزاد اسلامی ، کرمان

چکیده فارسی: باروری جدید یا تلقیح مصنوعی یک رویکرد درمانی است، که در اواخر قرن بیستم برای درمان ناباروری در زوجين شکل گرفت ابتد بر روی ماهیان در سال ۱۷۶۵ آغاز و در نهایت به درمان ناباروری در انسان منتهی گردید آنچه که پیرامون کودکان حاصل از روش های نوین باروری به عنوان چالش و سوال مطرح می شود این است که اینگونه کودکان به لحاظ نسب به چه کسانی ملحق می شوند و والدین آنها چه کسانی هستند ؟ صاحبان تخمک و اسپرم یا زوجین دریافت کننده ؟ پژوهش حاضر از نوع توصیفی تحلیلی و با هدف بررسی دیدگاه های فقه امامیه و حقوق ایران در مورد نسب کودکان حاصل از باروریهای مدرن انجام شده است و روش جمع آوری اطلاعات آن کتابخانه ای و فیش برداری از منابع موجود می باشد در فرایند پژوهش به یکسری نتایج دست یافتیم از جمله اینکه این نوع کودکان به لحاظ نسب به صاحبان اسپرم و تخمک ملحق شده و با آنها دارای نسب قانونی و رابطه نسبی می شوند و به موجب برخورداری از نسب قانونی از هر آنچه که مرتبط با نسب می باشد نیز برخوردار می شوند

کلمات کلیدی: فقه امامیه ، نسب ، حقوق ایران ، باروری های نوین .