چکیده فارسی: آوازه خطابه، میدان داری و جنگآوری حضرت امیرالمومنین علی ع تا به حدی است که رهبری و فرماندهی حضرت رامیتوان در دو حوزه نظامی و فرهنگی مورد تحلیل قرار داد و در هر دو حوزه برای تشنگان دانش و فرهنگ، درسنامه های دانشگاهی منتشر ساخت که تا همیشه های تاریخ ماندگار، سیال و زنده بماند و موجب پرورش هزاران سرباز و افسر زبده جنگی باشند که هم مجهز به سلاح جنگ هستند و هم از آیین و اخلاق و فرهنگ مبارزه اسلامی بهره میگیرند سبک خاصی که حضرت در فرماندهی داشتند همواره زمینه نفوذ در دل نیروهای رزمنده و سایر اقشار مردم را اعم از بستگان و نزدیکان تا مخاصمان و دشمنان را فراهم میکرد این شیوه رهبری، فرماندهی و هدایت نشات گرفته از همنشینی حضرت و اشتراکات حوزه های عقیدتی، تفکری و ذهنی ایشان با وجود مبارک مهبط وحی و برگرفته از سیره پیامبر اعظم، حضرت محمد ص است در این مقاله با تکیه بر متن و مضامین بخشهای مختلف نهج البلاغه، مولفه های عمده موثر بر اسلوب رهبری نظامی حضرت را مورد کندوکاو و تبیین قرار میدهیم و در ضمن مطالب، ضرورتها و چگونگی و باید و نبایدهای لازم ارتباط فرماندهی را با نیروهای زیردست نشان میدهیم و ویژگیهای اعتقادی و فردی راکه از خصایص فرماندهی علوی است، برمیشماریم زیرا که امام علی ع اندیشمندی نظامی، رزمنده ای شجاع، فرماندهی دلیر و مدبر بود که قریب به نیم قرن تجربه نظامی گری داشت و بیشتر عمر خود را در میدان رزم و جنگ سپری کرد و طبعا میتواند الگوی شایسته و مناسبی برای نظامیان بویژه نظامیانی باشد که خود را پاسدار مکتب تشیع و حافظ دستاوردهای انقلاب اسلامی می دانند قائدان 433:1380