نویسندگان:

ربابه پناهی¹ ، لیلا نفیسی ثانی² .

¹کارشناسی ارشد قرآن و حدیث دانشگاه قم، معاون فرهنگی مدرسه علمیه فاطمه الزهرا س

²فوق دیپلم، سطح۲حوزه

چکیده فارسی: علامه طباطبایی تنها یک دانشمند نبود بلکه یک عالم ربانی و مهذب و یک انسان کامل ،با تقوا و با فضیلت بود به نفس خویش همواره توجه داشت و در تهذیب و تکمیل آن سعی و تلاش می¤کرد علامه انسانی وارسته و مهذب وخوش اخلاق و مهربان و عفیف و متواضع و با اخلاص و بی هوی و هوس و صبور، بردبار و شیرین و خوش مجلس بودند شاگردان ایشان به یاد ندارند که در طول مدت تدریس یک مرتبه هم عصبانی شده باشد و بر سر شاگردانش داد بزند یا کوچکترین سخن تند و یا توهین آمیزی را بر زبان جاری سازد خیلی آرام و متین درس می گفت و هیچگاه داد و فریاد نمی کرد خیلی زود با افراد انس می گرفت و صمیمی می شد به سخن همه گوش می داد و اظهار محبت می فرمود بسیار متواضع بودهیچ وقت بر خود نمی بالیدو از خویش تعریف و تمجید نمی کرد همه سختیها و نابخردیهای کج اندیشان را تحمل کرد و به درس فلسفه ادامه داد و این درس را با تلاشهای خود به صورت علم رسمی حوزه های علمیه در آورد که این نیز از شواهد اخلاص و پایداری این مرد الهی بود بعد دیگر در زندگی استاد بعد اخلاقی و زندگی عارفانه او را تشکیل میدهد واستاد قریب شصت سال سالک این راه بود پیمودن این راه بدون راهنمایی فرد با کمال بسیار مشکل و خطرناک است و به قول مرحوم آقای قاضی اگر کسی نیمی از عمر خود را در یافتن فرد با کمال صرف کند که دست او را بگیردو بالا ببرد، میارزد

کلمات کلیدی: معلم ، علامه طباطبایی ، شاگرد ، شاخصه اخلاقی ، سیره عالمان ، ازدواج .