نویسندگان:
غلامعلی صفری1 .1دانشجوی دکتری فقه و مبانی حقوق اسلامی، دانشکده الهیات، دانشگاه آزاد اسلامی واحد رامهرمز، ایران
چکیده فارسی: انقلاب اسلامی یکی از اعجاب انگیز ترین و مهم ترین پدیده های قرن بیستم می باشد که توجه اکثر علاقه مندان و پژوهشگران حوزه ی علوم را به خود جلب نموده است این انقلاب، انقلابی عظیم و مردمی است که با نفی هژمونی هویت های پیشین در قالب هایی نظیر غرب گرایی، ایرانشهری و باستان گرایی، شبه مدرنیزاسیون، سوسیالیسم، کمونیسم و و با ایجاد هویتی «معناساز» و «معنا بخش» در صدد بر آمد با بهره گیری از فرهنگ سیاسی اسلامی ـ شیعی به ترسیم زوایا و ابعاد «بودن در این جهاد» بپردازد الگویی که با ارائه ی درکی نو اما ریشه دار از مذهب شیعه و با بهره گیری از نظام معنایی و اندیشگی بدیع توانست بر بحران هویت پیش از انقلاب غلبه کند و طی یک فر آیند تاریخی به صورت الگوی غالب فعالیت سیاسی جلوه نموده و هویتی نوین و متمایز را بر پایه ی بنیان های ارزشی و آموزه های دینی شکل دهد در این میان مسئله ی اصلی این است که علیرغم وجود تنوعات هویتی موجود در جامعه پیش از انقلاب ایران و ورود جریان های فکری ایدئولوژیک بیگانه، چگونه اسلام شیعی توانست به عنوان «انقلاب معنابخش» به مرجع یگانه ی وضع هویت غالب مبدل گردد و طی فرآیند هویت سازی، انسجام از دست رفته ی ناشی از بحران هویت را به جامعه بازگرداند این پژوهش با عنوان بررسی عناصر هویتی انقلاب اسلامی ایران به دنبال پاسخگویی به این سوال اساسی می باشد