چکیده فارسی: واژه ی جشن از کلمه ی اوستایی یسنا yasna آمده و این کلمه از ریشه ی یز yaz مشتق شد، که معنی ستایش کردن می دهد، بنابراین واژه ی جشن به معنی ستایش و پرستش می باشد همانگونه که اشاره شد جشن ها بن مایه ی دینی دارند و برگزاری جشن و عید از ویژگی های فرهنگی همه ی جوامع است در ایران نیز عمر برخی جشن ها با عمر این ملت و مردم برابراست فرهنگ رامش و بزم و باده گساری همچنان در فرهنگ ما ایرانیان بر جا ماند به طوری که درآثار نویسندگان و شاعران این مرز و بوم آثار آن هویدا است و حتی در مثنوی معنوی، کلیات شمس و سایر آثار مولانا که بیشتر از دیدگاه عرفانی قابل بررسی است، آثار باده خواری و شادی و خوشباشی مشهود است، چراکه شادی یک پدیده ی درونی و روحی است که در زندگی فردی و اجتماعی بشر حضور و نقش فعالی دارد از این رو در دین و عرفان اسلامی نیز شادی جایگاهی والا یافته است و به آن بها داده می شود ابعاد تعلیمی شادی در عرفان از مهم ترین نقشها ی آن به شمار می آید