نویسندگان:

فاطمه ذبیح اله زاده¹ .

¹کارشناسی ارشد روانشناسی بالینی ، دانشگاه روانشناسی و علوم تربیتی، دانشگاه آزاد تهران جنوب، ایران

چکیده فارسی: هدف پژوهش حاضر بررسی اثر بخشی درمان شناختی رفتاری گروهی بر امید به زندگی، تاب آوری و خودکارآمدی در بیماران مبتلا به سرطان بود در این پژوهش بر مبنای طرح شبه آزمایشی از جامعه آماری که شامل بیماران مبتلا به سرطان بیمارستان الزهرا اصفهان1397 1396 بود با روش نمونه برداری در دسترس 30 نفر به صورت نمونه برداری در دسترس انتخاب و ابزارهای پژوهش که شامل پرسشنامه تاب آوری کانر و دیویدسون 2003، پرسشنامه خودکارآمدی شوارترز و جروسالم 1992 ، مقیاس امید را اسنایدر 1991 اجرا شد سپس با روش نمونه برداری تصادفی به دو گروه 15 نفر آزمایش و گواه تقسیم و تحت 9 جلسه درمان شناختی رفتاری گروهی قرار گرفتند به منظور تعیین اثر بخشی درمان شناختی رفتاری گروهی افرادمجددا پرسشنامه ها را تکمیل کردند به منظور تجزیه و تحلیل داده ها از کوواریانس، از آزمون اسمیرونوف کولموگروف برای تعیین نرمال بودن توزیع داده ها و آرمون لوین استفاده شد نتایج حاصل از این پژوهش حاکی از آن است که درمان شناختی رفتاری گروهی بر امید به زندگی، تاب آوری و خودکارآمدی در بیماران مبتلا به سرطان اثر معنادار دارد

کلمات کلیدی: تاب آوری ، خودکارآمدی ، امید به زندگی ، گروه‌درمانی ، سرطان ، ازدواج .