نویسندگان:
رضا قربان جهرمی1 ، مهین باجلان2 ، علی زاده محمدی3 .1ستادیار گروه روان‌شناسی، دانشکدۀ علوم انسانی، واحد علوم و تحقیقات، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران.
2دانشجوی دکتری روان‌شناسی عمومی، گروه روان‌شناسی، دانشکدۀ ادبیات، علوم انسانی و اجتماعی، واحد علوم و تحقیقات، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران.
3دانشیار، گروه روان‌شناسی، پژوهشکده خانواده دانشگاه شهید بهشتی، تهران، ایران.
چکیده فارسی: هدف پژوهش حاضر، مقایسۀ اثربخشی درمان معناگرا و درمان وحدت‌مدار بر تاب‌آوری و کیفیت زندگی در بیماران مبتلا به سرطان خون بود. پژوهش به‌لحاظ هدف کاربردی و روش پژوهش به‌لحاظ شیوۀ جمع‌آوری اطلاعات از نوع نیمه‌آزمایشی با طرح پیش‌آزمون، پس‌آزمون و پیگیری با گروه گواه بود. جامعۀ آماری پژوهش، شامل تمام بیماران مبتلا به سرطان خون (لوسمی) مراجعه‌کننده به مؤسسۀ خیریۀ مهیار در سال 1398 و 1399 در شهر تهران بودند که از میان آن‌ها 60 بیمار به‌صورت دردسترس انتخاب شدند و با گمارش تصادفی و همگن‌سازی سن و جنس در دو گروه آزمایش و یک گروه گواه قرار گرفتند. شرکت‌کنندگان برای پیش‌آزمون، پس‌آزمون و پیگیری به پرسشنامۀ اضطراب بک (BAI)، پرسشنامۀ اختصاصی سنجش کیفیت زندگی در مبتلایان به سرطان (QLQ-C30) و مقیاس تاب‌آوری کانر دیویدسون (CD-RISC) پاسخ دادند. شرکت‌کنندگان گروه آزمایش اول در هفت جلسۀ 90 دقیقه‌ای درمان معناگرا و شرکت‌کنندگان گروه آزمایش دوم در هفت جلسۀ 90 دقیقه‌ای درمان وحدت‌مدار قرار گرفتند. برای تحلیل داده‌ها از روش تحلیل واریانس با اندازه‌گیری مکرر و نرم‌افزار SPSS-24 استفاده شد. نتایج نشان داد بین اثربخشی درمان وحدت‌مدار و درمان معناگرا بر مؤلفۀ کیفیت زندگی احساسی تفاوت معنادار وجود دارد (001/0=P). اما بین اثربخشی درمان وحدت‌مدار و درمان معناگرا بر تاب‌آوری (635/0=P) تفاوت معناداری مشاهده نشد.
Comparison of the Effectiveness of Meaning Centered Therapy and Unit-Oriented Therapy on Resilience and Quality of Life in Leukemia Patients
English Abstract: The aim of this study was to compare the effectiveness of meaning centered therapy and unit-oriented therapy on resilience and quality of life in leukemia patients. The research method was pragmatic in nature with regard to its objective. In terms of data collection, it followed a semi-experimental design comprising a control group and a pre-test-post-test-follow-up phase. The statistical population for this research comprised all leukemia patients referred to Mahyar Charity in Tehran during 2019 and 2020. A random sample of 60 patients was drawn from this population, and they were subsequently assigned into two experimental groups and one control group, with age and gender homogenization. Participants for pre-test, post-test and follow-up responded to the Back Anxiety Inventory (BAI); the Quality-of-Life Questionnaire-Core 30 (QLQ-C30) and Connor-Davidson Resilience Scale (CD-RISC). The participants of the first experimental group underwent 7 sessions of 90 minutes of meaning centered therapy and the participants of the second experimental group underwent 7 sessions of 90 minutes of unit-oriented therapy. Analysis of variance with repeated measures and SPSS-24 software were used to analyze the data. On the component of emotional quality of life, the present study found a statistically significant difference between the efficacy of meaning-centered therapy and unity-oriented therapy (P=0.001). Regarding resilience, there was no statistically significant distinction between meaning-centered therapy and unit-oriented treatment (P=0.635).