چکیده فارسی: والدگری می‌تواند به مثابۀ یک ویژگی فرهنگی به شمار آید و در فرهنگهای گوناگون، دارای ابعاد و پیامدهای متفاوت باشد. هدف پژوهش حاضر دستیابی به فهمی پدیدارشناختی از شیوه‌ها و ابعاد والدگری در مادران ایرانی است. این پژوهش به روش پدیدارشناسی توصیفی انجام شده است. گروه نمونه، 23 نفر از مادران دارای فرزند 3 و 4 سال بود که به روش نمونه‌گیری هدفمند انتخاب شدند. برای گردآوری داده‌ها، از مصاحبه نیمه‌ساختارمند استفاده شده است. نتایج نشان داد که ابعاد والدگری در مادران ایرانی ذیل چهار بُعد پذیرش/ رد (از لحاظ پاسخ به درخواستها و نیازهای کودک)، مشغولیت/ فراغت (از لحاظ درگیرشدن مادر با کودک در طول روز)، اِعمال نظم و کنترل نرم / سخت / سهل‌گیرانه (از لحاظ اِعمال نظم و کنترل در رابطه با کودک) و فرصت / محرومیت (از لحاظ فراهم‌آوردن امکان اکتشاف و بیان خود از سوی کودک) قابل تقسیم است. موضوع قابل‌توجه در این یافته‌ها این است که به‌خلاف الگوهای سنتی، ابعادی مانند طرد، استبداد، آشفتگی و اهمال، در این مطالعه استخراج نشده است. این نتایج را می‌توان حاصل ویژگیها و تغییرات در خانوادۀ پسامدرن کلانشهری ایران مانند دموکراتیک‌شدن خانواده، فرزند-محوری در خانواده ایرانی، چند رسانه‌ای و مجازی‌شدن و گسترش سرمایه فرهنگی خانواده‌های ایرانی در یکی دو دهۀ گذشته دانست.
A Phenomenological Understanding of Parenting in Middle-Class Iranian Mothers
English Abstract: Parenting can be considered a cultural characteristic, varying in dimensions and outcomes across different cultures. The present study aims to achieve a phenomenological understanding of parenting styles and dimensions in Iranian mothers. This research follows a descriptive phenomenological approach. The sample group consisted of 23 mothers with children aged 3 and 4 years, selected through purposive sampling. Data were collected using semi-structured interviews. The results indicated that parenting dimensions among Iranian mothers can be categorized into four aspects: acceptance/rejection (in terms of responding to children's needs and requests), engagement/disengagement (in terms of a mother’s interaction with her child throughout the day), soft/strict/permissive discipline and control (in terms of applying order and control in the child-parent relationship), and opportunity/deprivation (in terms of providing exploration and self-expression opportunities for the child). A notable finding was that, contrary to traditional models, dimensions such as rejection, authoritarianism, instability, and neglect were not identified in this study. These results may reflect characteristics and transformations within Iran’s postmodern metropolitan families, including the democratization of family structures, child-centric parenting, the rise of multimedia and virtual interactions, and the expansion of cultural capital among Iranian families over the past two decades.
Keywords: parenting , culture , phenomenological study , Iranian family .