چکیده فارسی: اختیارات عمده حاکم اسلامی در احکام جزایی، مربوط به تعزیرات و احکام حکومتی است در نظام کیفری اسلام عفو و مرور زمان ازجمله عوامل سقوط یا تخفیف مجازات نسبت به محکومان است، در‌رابطه‌با عفو اختلافاتی بین فقها مطرح است؛ عامه در دیدگاهی کلی معتقدند که عفو فقط در حق‌الناس امکان‌پذیر است اما حق‌الله بعد از رفع الی السلطان قابل عفو نیست. و برخی از فقها امامیه قائلند عفو در حق‌الله جایز است، اما در حق‌الناس تنها توسط صاحب حق قابل اسقاط است و برخی دیگر عفو را مطلقا جایز می‌دانند. و اما در‌رابطه‌با مرور زمان در فقه عامه سابقهای طولانی وجود دارد ولی در فقه شیعه نظر صریحی درباره آن اظهار نشده است، در فقه عامه مجازاتهای تعزیری به طور اجماعی مشمول مرور زمان است، اما در فقه شیعه هر چند تصریح به آن نشده ولی با‌توجه‌به اصول حاکم در فقه شیعه می‌توان به‌طورکلی مرور زمان را در تعزیرات پذیرفت، هر چند در حدود الهی با‌توجه‌به آیات و روایات قابل توجیه نیست و حتی اطلاق و عموم ادله و... دلالت بر عدم پذیرش مرور زمان دارد ولی بر مبنای مصالح و منافع عمومی می‌توان آن را توجیه کرد، ویا مشروعیت آن را با اصول و قواعدی مانند قاعده اعراض، حکم حکومتی نیز می‌توان پذیرفت، از آنجا که بحث در مورد امور کیفری است پژوهش صورت گرفته سعی در رفع ابهامات و اجمالات موجود در این زمینه را دارد.
Pardon and Statute of Limitations in Hudud and Ta'zir Punishments
English Abstract: The main powers of the Islamic ruler in criminal rulings relate to Ta'zir and governmental rulings. In the Islamic penal system, pardon and statute of limitations are among the factors that can lead to the reduction or elimination of punishment for the convicted. Regarding pardon, there are differences among jurists. Generally, Sunni jurists believe that pardon is only possible in matters concerning the rights of people, while the rights of God cannot be pardoned after being referred to the ruler. Some Imami jurists also hold that pardon for the rights of God is permissible, but for the rights of people, it can only be waived by the owner of the right, while others consider pardon to be absolutely permissible. Concerning the statute of limitations, there is a long-standing precedent in Sunni jurisprudence, but no explicit opinion has been stated in Shia jurisprudence regarding it. In Sunni jurisprudence, discretionary punishments are unanimously subject to the statute of limitations; however, in Shia jurisprudence, although it is not explicitly stated, based on the leading principles, the statute of limitations can generally be accepted in Ta'zir punishments. Yet, in the case of divine Hududs, considering the verses and narrations, it is not justifiable, and the generality and publicity of the evidence indicates the rejection of the statute of limitations. However, it can be justified based on public interests and benefits, or its legitimacy can be accepted with principles and rules such as the rule of negligence and governmental rulings. Since this discussion pertains to criminal matters, this research aims to clarify the ambiguities and vagueness present in this area.