نویسندگان:
علی اکبری زاده1 ، سعید حسن زاده2 ، کامبیز کامکاری3 ، مسعود لواسانی4 .1دانشجوی دکتری روان‌شناسی و آموزش کودکان استثنائی، واحد علوم تحقیقات، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران
2دانشیار، گروه روان‌شناسی و آموزش کودکان استثنایی، دانشکدۀ روان‌شناسی و علوم تربیتی، دانشگاه تهران، تهران، ایران.
3دانشیار گروه روان‌شناسی، واحد اسلامشهر، دانشگاه آزاد اسلامی، اسلامشهر، ایران
4دانشیار گروه روان‌شناسی تربیتی و مشاوره، دانشکده روان‌شناسی و علوم تربیتی، دانشگاه تهران، تهران، ایران.
چکیده فارسی: هدف از پژوهش حاضر، اثربخشی آموزش برنامه حضوری- مجازی درمان والد- کودک بر اساس رویکرد آیبرگ بر رابطه مادر و کودک مبتلا به اختلالات رفتاری مراکز پیش‌دبستانی در شهر تهران بود. جامعه آماری مطالعه حاضر ،کلیه مادران کودکان شاغل به تحصیل در مراکز پیش‌دبستانی منطقه پنج آموزش‌و‌پرورش شهر تهران بودند. این پژوهش یک مطالعه نیمه‌آزمایشی با طرح پیشآزمون- پسآزمون با 30 مادر کودکان با اختلالات رفتاری پیش‌دبستانی (15 مادر گروه آزمایشی و 15 مادر گروه گواه)، بود که با روش نمونهگیری در دسترس انتخاب شده بودند. شرکت‌کنندگان به‌صورت تصادفی به دو گروه 15 نفری تقسیم شدند (یک گروه آزمایش و یک گروه گواه). گروه آزمایش، برنامه حضوری مجازی تعامل والد- کودک را در 14 جلسه دریافت کردند؛ در حالی که به گروه گواه این آموزش ارائه نشد. ابزارهای استفاده شده در این پژوهش، مقیاس رابطه والد- کودک پیانتا (CPRS) و سیاهه رفتاری کودکان (CBCL) آخن باخ و رسکولار بود. برای تجزیه‌و‌تحلیل از آزمون t مستقل و تحلیل کوواریانس استفاده شد. یافته‌ها نشان داد که برنامه حضوری- مجازی درمان تعامل والد- کودک بر اساس رویکرد آیبرگ به‌طور معناداری در مؤلفه‌های وابستگی، تعارض، نزدیکی و رابطه بین والد و کودک مؤثر بوده است. الگوی کلی نتایج حاکی از آن است که این برنامه بر رابطه مادر و کودک اثربخش بوده است؛ بنابراین می‌توان از آن به‌عنوان یک الگوی درمانی در مراکز پیش‌دبستانی استفاده شود.
The Effectiveness of Blended Teaching Method of Face to Face and Virtual for PCIT Based on Eyberg’s Approach on the Relationship Between Mother and Child with Behavioral Disorders
English Abstract: The goal of this research is to measure the effectiveness of Blended Teaching Method of Face to Face and virtual PCIT based on Eyberg’s approach on the relationship between the mother and her child with behavioral disorders, The Tehran preschool children. This research was a semi experimental with the post test and pretest pattern on 30 mothers of preschool children with behavioral disorders (15 mothers in experiment group and 15 mothers in control group). They were selected through convenience sampling method. They were divided to two equally separate groups (one as experiment group and the other as control group). Experimental group received PCIT during 14 sessions while the control group did not recieve that program. The instrument of present research was parent child relationship scale (PCRS) of Piyanta (1994). For analysis, independent t-test and covariance analysis were used. Our findings showed that face to face and virtual PCIT based on Eyberg’s approach to behavioral disorders of preschool children, had a meaningful effect on challenge, dependence, closeness and positive relationship. The general model of the results indicated that this program is effective in improving relationship between the mother and her child, and could be used as a model of cure in preschools.