نویسندگان:

¹دانشیار، گروه روانشناسی تربیتی و مشاوره، دانشکده روان‌شناسی و علوم تربیتی، ، دانشگاه تهران، تهران، ایران.

²ﮐﺎرﺷﻨﺎﺳﯽ ارﺷﺪ رواﻧﺸﻨﺎﺳﯽ ﺗﺮﺑﯿﺘﯽ، داﻧﺸﮑﺪه ﻋﻠﻮم ﺗﺮﺑﯿﺘﯽ و رواﻧﺸﻨﺎﺳﯽ داﻧﺸﮕﺎه اﻟﺰﻫﺮا (س)

چکیده فارسی: هدف پژوهش حاضر بررسی رابطه بین خودتنظیمی و خودکارآمدی با تعلل­ورزی در دانش­آموزان سال هفتم شهر تهران و مقایسه مدل ساختاری این روابط در بین دو گروه با اختلالات یادگیری و عادی است. به این منظور، 300 دانش‌آموز سال هفتم ابتدایی (150 دانش­آموز با اختلالات و 150 دانش­آموز عادی)، به‌صورت تصادفی از چهار منطقه (2، 6، 13، 18) آموزش ‌و پرورش شهر تهران انتخاب شدند و به مقیاس سنجش یادگیری خودتنظیمی میلر و همکاران (1996)، خودکارآمدی عمومی دانشجویان شرر و همکاران (1982) و تعلل­ورزی سولومون و روثبلوم (1984) پاسخ دادند. نتایج نشان داد که دانش­آموزان با اختلالات یادگیری و عادی، به لحاظ مدل ساختاری در پژوهش حاضر با یکدیگر تفاوت دارند و هم‌ارز نیستند و برگزاری دوره­های آموزشی به منظور افزایش خودکارآمدی و خودتنظیمی دانش­آموزان دارای اختلال یادگیری به منظور کاهش تعلل­ورزی در آن­ها سودمند است.

Relationship between Self-efficacy and self regulated with procrastination: Compare students with learning disabilities and normal

English Abstract: The purpose of this study was to investigate the relationship between self-regulated, self-efficacy with  procrastination, and compare disabilities students and normal students in structural model of this relationship. For this reason 300 students (150 disabilities students, 150 normal students) were chosen randomly (2, 6, 13, 18) and completed a questionnaire with 3 sub scales self-efficacy (Middelton, Midgly, 1997) self-regulation of Miller et al (1996), and procrastination of  Solomon and Ratblvm (1984). The results indicated that  there is difference between  disabilities students and normal students in structural model and both of them are not parallel and Training courses to enhance students' self-efficacy and self-regulated with learning disabilities to reduce their procrastination is usefull.