نویسندگان:

آمنه گنجیان¹ ، زهرا مردانی² ، زهرا ذاکری نصرآبادی³ .

¹کارشناس ارشد مشاوره خانواده، گروه مشاوره، دانشگاه پیام نور، تهران،ایران

²استادیار، گروه روانشناسی، دانشگاه پیام نور، تهران، ایران

³استادیار، گروه علوم اجتماعی، دانشگاه پیام نور، تهران، ایران.

چکیده فارسی: مقدمه: صمیمیت در روابط زناشویی به‌عنوان یک الگوی رفتاری بسیار مهم مفهوم‌سازی شده که جنبه‌های عاطفی، هیجانی و اجتماعی نیرومندی دارد و بر پایه پذیرش، رضایت خاطر و عشق شکل می‌گیرد. پژوهش حاضر با هدف تدوین مدل معادلات ساختاری صمیمیت زناشویی بر اساس تحمل پریشانی و تمایزیافتگی، با نقش میانجی کیفیت رابطه با خانواده همسر انجام شده است. روش: این مطالعه به روش توصیفی-همبستگی و با استفاده از مدل‌سازی معادلات ساختاری انجام گرفت. جامعه آماری شامل زنان متأهل مراجعه‌کننده به مراکز مشاوره شهرستان نورآباد لرستان بود. حجم نمونه پژوهش 239 بود که به ‌صورت داوطلبانه به پرسشنامه‌های تمایزیافتگی اسکورون و اسمیت (1998)، کیفیت رابطه با خانواده همسر چراغی (1393)، صمیمیت زناشویی تامپسون و واکر (1983) و تحمل پریشانی سیمونز و گاهر (2005) پاسخ دادند.  داده‌ها با Smart PLS  وSPSS-22  مورد تحلیل قرار گرفت. یافته‌ها: نتایج نشان داد، متغیر تحمل پریشانی 17 درصد و تمایزیافتگی 21 درصد از واریانس صمیمیت زناشویی را تبیین می‌کنند. همچنین، تحمل پریشانی به ‌صورت غیرمستقیم و از طریق کیفیت رابطه با خانواده همسر 10 درصد و تمایزیافتگی 5 درصد از تغییرات صمیمیت زناشویی را تبیین می‌نمایند. تمایزیافتگی با اثر مستقیم (209/0= β)، غیرمستقیم (05/0 ≤ P، 110/0= β) و اثر کل معنادار (05/0 ≤ P، 320/0= β) و تحمل پریشانی نیز با اثر مستقیم (05/0 ≤ P، 169/0= β)، غیرمستقیم (05/0 ≤ P، 167/0= β) و اثر کل معنادار (05/0 ≤ P، 336/0= β) بر صمیمیت زناشویی تأثیرگذار بودند. نتیجه‌گیری: این نتایج نشان می‌دهند که هر دو متغیر تحمل پریشانی و تمایزیافتگی تأثیر معناداری بر صمیمیت زناشویی دارند و کیفیت رابطه با خانواده همسر نیز در این تأثیرات نقش واسطه‌ای مهمی ایفا می‌کند. بنابراین، بهبود صمیمیت زناشویی در زنان متأهل نیازمند تقویت مهارت‌های تحمل پریشانی، تمایزیافتگی و ارتقای کیفیت رابطه با خانواده همسر است.

کلمات کلیدی: تمایزیافتگی ، تحمل پریشانی ، صمیمیت زناشویی ، زنان متأهل ، مدل معادلات ساختاری ، کیفیت رابطه با خانواده همسر .

Developing a Structural Model of Marital Intimacy Based on Distress Tolerance and Differentiation: The Mediating Role of Quality of Relationship with In-Laws in Married Women Attending Counseling Centers

English Abstract: Introduction: Introduction: Marital intimacy is a multifaceted construct encompassing emotional, affective, and social dimensions, rooted in acceptance, satisfaction, and love. This study develops a structural model of marital intimacy based on distress tolerance and differentiation, examining the mediating role of the quality of relationships with in-laws among married women seeking counseling.  Method: Using a descriptive-correlational design and structural equation modeling, this study included 239 married women from counseling centers in Nourabad County, Lorestan Province. Participants completed the Differentiation of Self Inventory (Skowron & Smith, 1998), the Quality of Relationship with In-Laws Questionnaire (Cheraghi, 2014), the Marital Intimacy Scale (Thompson & Walker, 1983), and the Distress Tolerance Scale (Simons & Gaher, 2005). Data were analyzed using SPSS-22 and Smart PLS.  Results: Distress tolerance accounted for 17% and differentiation of self for 21% of the variance in marital intimacy. Additionally, distress tolerance indirectly explained 10% of marital intimacy through relationship quality with in-laws, while differentiation of self contributed 5%. Both constructs had significant direct, indirect, and total effects on marital intimacy (differentiation: β = 0.209, 0.110, 0.320; distress tolerance: β = 0.169, 0.167, 0.336; all p ≤ 0.05).  Conclusion: The findings highlight the significant roles of distress tolerance and differentiation in marital intimacy, with relationship quality with in-laws serving as a key mediator. Interventions aimed at enhancing these factors may improve marital intimacy in married women attending counseling centers.