چکیده فارسی: مقدمه: اعتیاد یک بیماری مزمن و عودکننده است که نیازمند درمان و حمایت مستمر است. پژوهش حاضر با هدف مدلیابی روابط ساختاری پیش‌بینی عود مصرف بر اساس استیگمای خود در افراد تحت درمان نگهدارنده با متادون: نقش میانجیگری عزت‌نفس و حمایت اجتماعی ادراک‌شده، انجام شد. روش: پژوهش حاضر ازنظر روش، توصیفی از نوع همبستگی بود. جامعه آماری این پژوهش، همه افراد وابسته به مواد مخدر بودند که در سال 1403 به کمپ‌های ترک اعتیاد شهر کرج مراجعه کرده بودند که 209 نفر به روش تصادفی انتخاب شدند. شرکت‌کنندگان مقیاس پیش‌بینی عود اعتیاد رایت و همکاران (1993)، مقیاس عزت‌نفس روزنبرگ (1965)، مقیاس چندبعدی حمایت اجتماعی ادراک‌شده زیمت و همکاران (1988) و استیگمای ادراک‌شده لوما و همکاران (2013) را تکمیل کردند. داده‌ها با روش‌های همبستگی پیرسون و مدل‌سازی معادلات ساختاری تجزیه‌وتحلیل شدند. یافته‌ها: نتایج نشان داد که استیگمای خود به صورت مستقیم بر حمایت اجتماعی ادراک‌شده (۰۱/۰>p ،50/۰-=β) و عزت‌نفس (۰۱/۰>p ،58/۰-=β) تأثیر منفی و بر عود مصرف (۰۱/۰>p ،56/0=β) تأثیر مثبت دارد. استیگمای خود به‌صورت غیرمستقیم (۰۱/۰>p ،33/0=β) و با میانجیگری حمایت اجتماعی ادراک‌شده و عزت‌نفس بر عود مصرف تأثیر دارد. نتیجه‌گیری: نتایج نشان داد که برنامه‌های درمانی می‌توانند باهدف قرار دادن افزایش حمایت اجتماعی و عزت‌نفس، زمینه را برای ترک مصرف مواد مخدر در افراد تحت درمان فراهم آورند.
Modeling structural relationships predicting relapse based on self-stigma in methadone maintenance patients: the mediating role of self-esteem and perceived social support
English Abstract: Introduction: Addiction is a chronic, relapsing disorder requiring sustained treatment and psychosocial support. This study examines the structural relationships between self-stigma and relapse in methadone maintenance patients, with self-esteem and perceived social support as mediating factors. Method: A descriptive-correlational design was employed, utilizing structural equation modeling. The study population consisted of individuals with substance use disorders attending addiction treatment centers in Karaj, Iran (2023). A sample of 209 participants was randomly selected. Data were collected using the Relapse Prediction Scale (Wright et al., 1993), Rosenberg Self-Esteem Scale (1965), Multidimensional Scale of Perceived Social Support (Zimet et al., 1988), and Perceived Stigma Scale (Loma et al., 2013). Analyses included Pearson correlation and structural equation modeling. Results: Self-stigma demonstrated significant direct effects on: - Reduced perceived social support (β = -0.50, p < 0.01) - Lower self-esteem (β = -0.58, p < 0.01) - Increased relapse risk (β = 0.56, p < 0.01) Indirect effects of self-stigma on relapse were also observed through the mediators (β = 0.33, p < 0.01), accounting for 37% of the total effect. Conclusion: The results highlight the detrimental role of self-stigma in relapse vulnerability, while underscoring the protective functions of self-esteem and social support. Interventions targeting stigma reduction alongside self-esteem and social support enhancement may improve treatment outcomes in methadone maintenance therapy.