نویسندگان:

¹استاد،گروه حقوق عمومی ، دانشکده حقوق و علوم سیاسی ، دانشگاه تهران ، تهران ، ایران.

چکیده فارسی: پژوهش حاضر با هدف مقایسه تأثیر آموزش مثبت­اندیشی مبتنی بر آموزه‌های دینی با آموزش خانواده به شیوه شناختی- رفتاری بر سازگاری زناشویی  زوجین به روش شبه­آزمایشی با طرح پیش­آزمون- پس‌آزمون با گروه گواه و مرحله پیگیری انجام شد. جامعه آماری پژوهش حاضر شامل شصت زوج (120 نفر) بود که فرزندان ایشان در سال تحصیلی 97 - 96 مشغول به تحصیل بودند که براساس نمونه‌گیری در دسترس انتخاب و سپس به صورت تصادفی ساده در دو گروه آزمایشی و یک گروه گواه گمارده شدند. مداخله آموزشی مثبت­اندیشی مبتنی بر آموزه‌های دینی و مداخله آموزش خانواده به شیوه شناختی- رفتاری هر کدام بر روی یک گروه آزمایشی انجام شد. داده‌ها با استفاده از پرسش­نامه سازگاری زناشویی، قبل و بعد از مداخله و یک­ماه پس از آخرین آموزش از هر سه گروه نمونه جمع­آوری شد. تحلیل داده‌ها با استفاده از آزمون تحلیل واریانس اندازه‌های مکرر انجام گرفت. نتایج نشان داد که هر دو روش آموزشی بر سازگاری زناشویی زوجین مؤثر بوده است و بین این دو روش از نظر اثربخشی تفاوتی دیده نشد. همچنین نتایج پیگیری یک­ماهه نشان­دهنده ماندگاری اثربخشی هر دو روش آموزشی بر سازگاری زناشویی زوجین بود. بنابراین، از هر دو روش مداخله می­توان در ارتقای سازگاری زناشویی زوجین استفاده نمود.

A Comparison between the Effect of Positive-Thinking Education Based on Religious Teachings and Family Education through a Cognitive-Behavioral Method on Couples' Compatibility

English Abstract: This study was conducted with the purpose of comparing the effect of positive-thinking education based on religious teachings and family education through a cognitive-behavioral method on couples' marital compatibility and with a quasi-experimental method and pretest-posttest design with a control group and a follow-up phase. The sample, which was selected by the convenience sampling, included sixty couples (120 people) whose children was studying in the academic year 2017-2018 and it randomly placed in two test groups and one control group. Each of the interventions of positive-thinking education based on religious teachings and of family education through a cognitive-behavioral method was performed in each of test groups. The data were gathered from three groups by the questionnaire of marital compatibility, before and after the interventions and one month after the last education. Then, the data were analyzed by ANOVA with repeated measures. The results demonstrate that both educational methods have good effect on marital compatibility and there is no difference between them in terms of effectiveness. The results of the one-month follow-up also show that the effectiveness of both educational methods on couples' marital compatibility is sustainable. Therefore, both of these methods can be used to improve couples' marital compatibility.