نویسندگان:

¹دانشجوی کارشناسی ارشد دانشگاه تهران

چکیده فارسی: مقدمه: خودآموزی کلامی یکی از روش‌های درمان و توانبخشی برای اختلالات گوناگون عصب- تحولی است. این روش نشات گرفته از رویکرد ویگوتسکی و لوریا است که توسط مایکنبام و همکارانش (1986) به عنوان یکی از روش‌های درمانی پراثر تدوین و معرفی گردید. هدف از پژوهش حاضر تعیین میزان اثربخشی خودآموزی کلامی بر شایستگی اجتماعی و عزت نفس دانش آموزان دارای اختلال یادگیری سطح شهرستان سنندج می‌باشد. روش پژوهش: جامعه آماری این پژوهش را تمامی دانش آموزان پسر دارای اختلال یادگیری از نوع خواندن، نوشتن و ریاضی در مدارس ابتدایی سطح شهر سنندج در پایه‌های چهارم، پنجم و ششم بود که 20 نفر از این دانش آموزان با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس انتخاب و در گروه نمونه پژوهش مورد مطالعه جای داده شدند؛ که در مرحله بعدی با استفاده از روش نمونه گیری تصادفی این 20 نفر به دو گروه 10 نفر آزمایش و کنترل تقسیم شدند. طرح این پژوهش توصیفی از نوع کاربردی می‌باشد و شیوه انجام طرح به شکل نیمه آزمایشی با دو گروه آزمایش و گروه کنترل است.  پرسشنامه شایستگی اجتماعی فلنر و همکاران (1990)، و عزت نفس روزنبرگ (1979) در پیش آزمون و پس آزمون مورد استفاده قرار گرفت. برنامه آموزشی خودآموزی کلامی به مدت 8 جلسه 90 دقیقه‌ای برای گروه آزمایش اجرا شد و نتایج با استفاده از تحلیل کوواریانس چندمتغییره (MANCOVA) در SPSS 22 مورد تحلیل قرار گرفت. یافته‌ها: یافته‌ها نشان داد که خودآموزی کلامی بر شایستگی اجتماعی تاثیر معنادار نداشته و تغییرات محسوس و معناداری ایجاد نکرد اما بر عزت نفس این کودکان موثر بوده و تغییرات معناداری را ایجاد کرده است. بحث و نتیجه گیری: با توجه به اثربخشی خودآموزی کلامی بر عزت نفس کودکان دارای اختلال یادگیری ویژه و ایجاد تغییرات معنادار بر آن می‌توان از این روش درمانی برای بهبود عزت نفس این کودکان در کنار سایر مداخلات آموزشی و توانبخشی استفاده کرد اما با توجه به عدم اثرگذاری این روش درمانی بر شایستگی اجتماعی، پیشنهاد می‌شود اثربخشی درمان مذکور را در شرایط و با گروه نمونه متفاوتی انجام داد.  

The effectiveness of verbal self-instruction on social competence and self-esteem of students with specific learning disorder in Sanandaj

English Abstract: Introduction: verbal self-instruction is one of the methods for management and rehabilitation of various neurodevelopmental disorders. This method is derived from Wigotsky and Loria approach, developed and introduced by Mickenbam (1986) as one of the scourge procedures to management of these disorders. The purpose of this study was to determine the effectiveness of verbal self-instruction on social competence and self-esteem of students with specific learning disorder. Research method: the statistical population of this study was all male students with reading, writing and mathematical learning disorder in elementary schools in Sanandaj at fourth, fifth and sixth grade, 20 of these students using the available sampling method in the sample group, the study was randomized; in the next step, using random sampling, these 20 participants were divided into two groups of 10 participants of experience and control. The design method of this research is a semi-experimental design with two groups. Fellner social competence scale (1990) and Rosenberg self-esteem scale (1979) were used in pre-test and post-test. The self-instruction training program was implemented for 8 sessions of 90 minutes for experimental group and finally, results were analyzed using MANCOVA by SPSS 22.  Results: the findings showed that verbal self-instruction did not have a significant change on social competence but, had a significant effect on self-esteem. Discussion: according to the effectiveness of verbal self-instruction on children’s self-esteem, we can use it as a management procedure to intervention of children with specific disorder but we can say that we need a lot of studies to show the efficacy of this method to improve social competence of children with specific disorder.  

Keywords: students , self-esteem , Specific Learning Disorder , Keywords: verbal self-instruction , social competence .