نویسندگان:

¹کارشناس ارشد ترویج کشاورزی، گروه ترویج و آموزش کشاورزی، دانشگاه تهران

چکیده فارسی: در این مقاله تلاش شده است خاستگاه تربیت از بیرون به درون، از کسب به کشف، و از القا و تجویز، به الهام و پرهیز ارتقا یابد. زیرا هدف تعلیم و تربیت آن است که آدمی تمامیت خویش را در فعلیت بخشیدن به قابلیت‌های فطری خویش بیابد و در این خویشتن‌یابی، جوهرة روح الهی‌اش را بر اساس آیه «و نفخت فیه من روحی (حجر، 29)» تجربه کند. روش تربیت فطری، فاعلی، قلبی وشهودی است که غالباً از طریق کنش‌های الهامی و پرهیزی، و نه القایی و ایجابی رخ می‌دهد. تأثیر کنش‌های الهامی برخلاف کنش‌های تجویزی، آزاد، سیال و غیرمستقیم بوده و منجر به کشف و شهود در مخاطب می‌شود. در این دیدگاه تربیت شدن به مثابه فعلیت بخشیدن به درون مایه‌های وجود آدمی است که با راهبرد «استخراج» و «اکتشاف»- و نه انتقال و اکتساب- نمایان می‌شود.

Education as being inborn

English Abstract: This article is an attempt to elevate the origin of education from outside to inside, form acquisition to discovery, and from indoctrination and prescription to inspiration and abstinence. The reason is that the aim of education is achieving wholeness of one by actualization of the whole instinctive capabilities and in this path, one would experience the divine  substance of his soul based on the verse of "breathed into him of my spirit". The instinctive method of education is doing, heartedly, and intuitive not indoctrinating and exigent. The effects of divine and abstinent reactions, contrary to descriptive reactions, are free, fluid, and indirect and lead to discovery and intuition in the addressee. In this perspective, education is as actualization of internal substance of humanity which is made visible through extraction and discovery – not transition and acquisition