چکیده فارسی: قانون مدنی در باب وظیفۀ شوهر حکم صریحی در مورد سکونت در منزل مشترک ندارد، ولی عرف مسلّم آن را از لوازم حسن معاشرت با زن می‌داند.علاوه بر این، با توجّه به الزام قانون‌گذار به سکونت در منزل مشترک در دوران عدّه رجعیه، به نظر می‌رسد رویۀ عملی جاری بین زوجین خلاف این قاعده است و زوجین پس از اجرای صیغۀ طلاق از یکدیگر جدا شده و به‌ندرت، موردی پیش می‌آید که یکجا سکونت نمایند. حتی در نظر عرف عامه سکونت زوجین در منزل مشترک پس از اجرای صیغۀ طلاق امری مذموم تلقی می‌شود و در عمل، امکان اجرای این حکم وجود ندارد. سوال مورد بحث این است که در صورت امتناع یکی از زوجین از سکونت در منزل مشترک، چه در ایام نکاح و چه ایام عده طلاق رجعی،آیا در عمل امکان الزام آن‌ها به اجرای این حکم وجود دارد؟ ضمانت اجرای آن چیست؟ در خصوص ماهیت سکونت زوجین در منزل مشترک، گرچه سکونت مشترک مقتضای اطلاق عقد می‌باشد و تراضی خلاف آن امکان‌پذیر است، اما این سکونت در منزل مشترک به نوعی حق شوهر نیز محسوب می‌شود و یکی از لوازم حسن معاشرت است و اسقاط آن به‌تنهایی ممکن نبوده و باید با تراضی زوج باشد.
An Islamic Jurisprudential-Law Study on the Couple’s Right about Living in a Share House
English Abstract: Although the Civil law has no explicit law for husband to live under the same roof with wife, the social custom considers that as the sign of a good relationship with the wife. Also according to the legislation it is mandatory to live in a share house during the waiting period (iddah) after the revocable divorce, though there is a tendency to live separate according to the approval of the social custom. In other word, the social approval is strong enough to let the divorced couple live apart from each other; contrary to the law. Regarding marriage and divorce, the question is if one spouse refuses to live in a share house is it possible to make them carry out the rule? What is the guarantee of its implementation? The findings show that although living or not living together is applicable at signing point it is seen as the right of husband and prerequisite to a best socializing with the wife. Declining this right is subject to the husband’s consent.