چکیده فارسی: ارتباط مجازی با یکدیگر از جمله طرق ارتباطی روبه گسترش امروز است؛ از سوی دیگر، طلاق در جوامع حاضر، به ویژه در ایالات متحده آمریکا، پدیده‌ای رو به افزایش است. از این رو باید راهی جهت کاهش آثار مخرب طلاق و افزایش ارتباط کودک با والد غیرحاضنی که دور از کودک زندگی می‌کند، در قوانین بررسی گردد. مطالعه آرای دادگاه‌‌های آمریکا و مقالاتی که در این خصوص وجود دارد، نشان می‌دهد که در سال‌های اخیر، بعضی از ایالات آمریکا ملاقات مجازی را در قوانین به رسمیت شناخته‌اند و کم و کیف آن در صورت عدم توافق والدین، توسط دادگاه تعیین میشود و تخطی از دستور دادگاه، ضمانت اجرای مناسبی به دنبال دارد. همچنین یررسی محاسن و معایب ملاقات مجازی نشان می‌دهد که ملاقات مجازی نمی‌تواند جایگزین ملاقات حضوری شود و باید آن را به عنوان مکمل ملاقات حضوری در نظر داشت. در ایران اساسا برقراری ارتباط مجازی بین والدین غیرحاضن با فرزندان، محدودیتی ندارد؛ با وجود این، شایسته است قانونگذار به منظور جلوگیری از آثار سوء تربیتی و تحمیل هزینه‌های سنگین ملاقات حضوری، لااقل برای ملاقات مجازی بین والدین غیرحاضن زندانی یا تبعیدی یا مقیم خارج کشور یا شهرهای دور، مقررات مناسب اتخاذ نماید.
The Study of Virtual Visitation Rights of Non-custodial Parents with their Children in Iran-US law
English Abstract: Virtual visitation is one of the developing effective ways for communication today. In the United States, the number of divorces has increased in recent years. So we should find a way to decrease the negative effects of divorce and increase the relationship between children and their non-custodial parent who live far from them. With research done in judgments of American courts and articles on the subject, we have realized that in recent years, some states have prepared virtual meeting for in-laws if the parents do not come to an agreement on how such communication (i.e., visitation) should take place, and the court will interfere. The court's decision must be obeyed by the parents otherwise they will face financial penalties and or imprisonment. There are advantages and disadvantages for virtual visitations; however, the key point in such visitations is that they cannot replace real ones and must be considered as supplementary to these visitations. In Iran, as well, there is no prohibition or limitation for virtual visitations of non-custodial parents with their children. Nevertheless, legislation of appropriate rules seems necessary where in-person visitations in that they may cause negative moral and/or developmental effects in children, or when such visitations impose unaffordable expenses on non-custodial parents. Such rules seem particularly necessary for the non-custodial parents who are either exiled to remote parts of the country or reside overseas.