چکیده فارسی: پژوهش حاضر با هدف بررسی نقش میانجی اهمال‌کاری در رابطه خودناتوانسازی با عملکرد تحصیلی دانش‌آموزان انجام گرفته است. این پژوهش از نوع توصیفی و همبستگی است. جامعه آماری شامل همۀ دانش‌آموزان دورۀ دوم متوسطه شهرکرمانشاه در سال تحصیلی 98-1397 بوده که براساس جدول نمونه‌گیری مورگان 373 نفر به‌عنوان نمونه و به‌روش تصادفی خوشه‌ای انتخاب شدند. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه‌های خودناتوانسازی جونز و رودوالت(1982)، اهمال‌کاری تحصیلی سولومون و راث‌بلوم(1984) و پرسشنامه عملکرد تحصیلی فام و تیلور(1999) بود. تجزیه و تحلیل آماری با به‌کارگیری آزمونهای رگرسیون همزمان و آزمون معادلات ساختاری با استفاده از نرم‌افزار SPSS و LISREL انجام شده است. نتایج نشان داد که ضریب مسیر میان خودناتوانسازی تحصیلی با اهمال‌کاری برابر 0/34 است. در رابطه میان خودناتوانسازی تحصیلی با عملکرد تحصیلی برابر 0/53- و ضریب مسیر اثر اهمال‌کاری با عملکرد تحصیلی برابر 0/41- بود که نشان‌دهندۀ ارتباط معنادار متغیرهای پژوهش است. همچنین نتایج نشان داد که اهمال‌کاری به میزان 0/14- در رابطه میان خودناتوانسازی با عملکرد تحصیلی مؤثر است. به این معنا که با اضافه کردن متغیر اهمال‌کاری در رابطه میان خودناتوانسازی با عملکرد تحصیلی، مقدار رابطه به 0/67- میرسد. بنابراین نقش میانجی اهمال‌کاری مورد تأیید قرار گرفت. باتوجه به نتایج به‌دست آمده شناخت خودناتوانسازی و اهمال‌کاری و جلوگیری از آنها امری مهم و ضروری برای کمک به دانش‌آموزان و بهبود نظام آموزشی است.
The Correlation between Self-Handicapping and Students' Academic Performance: The Intermediary Role of Procrastination in High School Students in the City of Kermanshah
English Abstract: The present research has aimed to study the intermediary role of procrastination in the correlation between self-handicapping and students’ academic performance. The study took a descriptive correlational approach. The statistical population consisted of all senior high school students in the city of Kermanshah in the school year of 2018-2019, 373 of whom were selected as the sample based on Morgan’s sampling table and using random clustered sampling. The research tools consisted of the self-handicapping questionnaire devised by Jones and Rhodewalt (1982), Solomon and Rothblum’s procrastination questionnaire (1984), and the questionnaire devised by Pham and Taylor (1999) on academic performance. Simultaneous regression and structural equation modeling by means of SPSS and LISREL software were used for data analysis. The results pointed out the path coefficient between academic self-handicapping and procrastination to be 0.34, while for the correlation between academic self-handicapping and academic progress, it was determined to be -0.53, and the path coefficient for the effect of procrastination upon academic progress showed to be -0.41, indicating a significant correlation between the variables involved in the research. Moreover, the obtained results pointed out procrastination to have a -0.41 effect upon the correlation between self-handicapping and academic progress. In other words, adding the procrastination variable to the correlation between self-handicapping and academic progress pushes it up to -0.67. Thus, the intermediary role was verified. According to the obtained results, knowledge of self-handicapping and procrastination and how to avoid them is a matter of necessity and importance in order to help students and improve the educational system.
Keywords: students , academic performance , procrastination , self-handicapping .