چکیده فارسی:
چکیده
مقدمه: پژوهش‌های متعدد به بالا بودن نشخوار فکری در زنان مبتلا به اختلال افسردگی اساسی اشاره دارند. هدف پژوهش حاضر هم‌سنجی درمان فراشناختی و درمان مبتنی بر فعال‌سازی رفتاری بر ابعاد نشخوار فکری در زنان مبتلا به اختلال افسردگی اساسی بود.
روش پژوهش: پژوهش حاضر مطالعه شبه‌آزمایشی با طرح پیش‌آزمون - پس‌آزمون - پیگیری با گروه گواه بود. جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه زنان دارای اختلال افسردگی اساسی مراجعه‌کننده به کلینیک‌های روان‌شناسی مستقر در منطقه 8 شهر تهران بود که تعداد 45 نفر به شیوه هدفمند انتخاب و با گمارش تصادفی در دو گروه آزمایش و یک گروه گواه قرار گرفتند. ابزار این پژوهش پرسشنامه نشخوار فکری بود. برای گروه آزمایش اول درمان فراشناخت و برای گروه آزمایش دوم درمان فعال‌سازی رفتاری در 8 جلسه 90 دقیقه‌ای برگزار شد، اما گروه گواه مداخله‌ای دریافت نکرد. داده‌ها با بهره‌گیری از تحلیل واریانس آمیخته تجزیه‌وتحلیل شدند.
یافته ها: نتایج حاکی از آن بود که درمان فراشناختی و درمان فعال‌سازی رفتاری باعث کاهش نشخوار فکری و مؤلفه‌های آن در پایان مداخلات و دوره پیگیری شده بودند (05/0p>). نتایج نشان داد درمان فعال‌سازی رفتاری در کاهش علائم نشخوار فکری، نسبت به درمان فراشناختی اثربخشی بیشتری را نشان می‌دهد (05/0p>).
نتیجه‌گیری: درمان فعال‌سازی رفتاری به دلیل تأثیری که بر افسردگی دارد می‌تواند به تنهایی و یا با درمان مکمل در کاهش نشخوار فکری و علائم افسردگی در زنان مبتلا به اختلال افسردگی اساسی مؤثر باشد.
Comparison of metacognitive therapy and treatment based on behavioral activation on rumination dimensions in women with major depressive disorder
English Abstract: Introduction: Numerous studies point to the high level of rumination in women with major depressive disorder. The aim of the present study was to compare metacognitive therapy and treatment based on behavioral activation on rumination dimensions in women with major depressive disorder. Methods: The current research was a quasi-experimental study with a pre-test-post-test-follow-up design with a control group. The statistical population of this research included all women with major depressive disorder referring to psychological clinics located in the 8th district of Tehran, 45 of whom were selected in a targeted manner and randomly assigned to two experimental groups and one control group. The instrument of this research was rumination questionnaire. For the first experimental group, metacognitive therapy and for the second experimental group, behavioral activation therapy was held in 8 sessions of 90 minutes, but the control group did not receive any intervention. The data were analyzed using mixed analysis of variance. Results: The results indicated that metacognitive therapy and behavioral activation therapy reduced rumination and its components at the end of the interventions and the follow-up period (p>0.05). The results showed that behavioral activation therapy is more effective in reducing rumination symptoms than metacognitive therapy (p>0.05). Conclusion: Because of its effect on depression, behavioral activation therapy alone or with complementary therapy can be effective in reducing rumination and depression symptoms in women with major depressive disorder.