چکیده فارسی:
مقدمه: پژوهش حاضر مقایسۀ اثربخشی دو رویکرد مبتنی بر درمان پذیرش و تعهد و واقعیت‌درمانی بر معنای زندگی زنان سرپرست خانوار تحت پوشش کمیته امداد بود.
روش پژوهش: طرح پژوهش حاضر از نوع نیمه‌آزمایشی با پیش‌آزمون - پس‌آزمون - پیگیری و گروه کنترل بود. جامعۀ آماری پژوهش زنان سرپرست خانوار کمیته امداد شهرستان شبستر به تعداد 153 نفر بودند، از این تعداد 30 نفر بر اساس نمره خط برش پرسشنامه معنای زندگی، با روش نمونه‌گیری در دسترس افراد مورد مطالعه انتخاب شد و در دو گروه آزمایشی (مبتنی بر درمان پذیرش و تعهد و گروه واقعیت‌درمانی) یک گروه کنترل به صورت تصادفی قرار گرفتند. ابزار گردآوری داده‌ها، پرسشنامه معنای زندگی استگر و همکاران (2006) بود. در این پژوهش تجزیه و تحلیل داده‌ها با آزمون تحلیل واریانس آمیخته انجام شد.
یافته‌ها: یافته‌ها نشان داد که دو رویکرد مبتنی بر درمان پذیرش و تعهد و واقعیت‌درمانی به‌طور معناداری باعث افزایش معنای زندگی زنان می‌شود (01/0P≤). همچنین مقایسۀ اثربخشی دو گروه نشان داد که بین اثربخشی روش درمانی مبتنی بر پذیرش و تعهد و واقعیت‌درمانی بر معنای زندگی زنان سرپرست خانوار تفاوت معناداری وجود ندارد (29/0P=).
نتیجه‌گیری: با توجه به نتایج به دست آمده می‌توان از رویکردهای درمانی مبتنی بر پذیرش و تعهد و واقعیت درمانی، برای بهبود معنای مراجعان استفاده کرد
Comparison of the effectiveness of two approaches based on acceptance and commitment therapy (ACT) and reality therapy on the meaning of life of female supervisors under the auspices of the Relief Committee
English Abstract: Abstract Introduction: The present study was a comparison of the effectiveness of two approaches based on acceptance, commitment and reality therapy on the meaning of life of women heads of households under the auspices of the Relief Committee. Research Method: The design of the present study was quasi-experimental with pre-test-post-test-follow-up and control group. The statistical population of the study was 153 women heads of households of Shabestar city relief committee, of which 30 people were selected based on the cut line score of the meaning of life questionnaire by available sampling method and in two experimental groups (based on admission treatment), and commitment and reality therapy group (a control group) were randomly assigned. The data collection tool was the meaning of life questionnaire of Steger. In this study, data analysis was performed by mixed analysis of variance. Results: The results showed that the two approaches based on acceptance and commitment therapy and reality therapy significantly increase the meaning of women's lives (P≤0.01). Also, comparing the effectiveness of the two groups showed that there is no significant difference between the effectiveness of treatment based on acceptance and commitment and reality therapy on the meaning of life of women heads of households (P = 0.29). Conclusion: According to the obtained results, therapeutic approaches based on acceptance, commitment and reality therapy can be used to improve the meaning of clients.