چکیده: چكيده بدون شك آموزه‌هاي اسلامي ، احكام قرآني ، احاديث و متون فقهي ، نقش مهمي در تدوين و تصويب و تقويت قوانين عرفي جمهوري اسلامي ايران داشته است ، كه از جمله آن مي‌توان به عيب پوشي و بزه پوشي از برخي جرايم حدي اشاره نمود. هدف پژوهش بررسي مباني و استثنائات سياست بزه پوشي در فقه اماميه است . پژوهش حاضر از نظر هدف كار بردي و به شيوه توصيفي - تحليلي مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت . همچنين با استفاده از مطالعات كتابخانه‌اي ، بررسي هاي دقيق و همه جانبه پيرامون مصاديق و جلوه‌هاي جرم پوشي در قوانين فقهي و اسناد الزام آور و هم چنين استثنائات آن صورت گرفته است. سعي شده در بزه پوشي و جلوگيري از افشاء جرم بر مبناي كرامت انساني ، ارزش‌هاي اخلاقي و كيفر زدايي بر اساس مدارك و ادله موجود در كتاب و سنت مورد تاييد قرار گيرد . نتايج نشان داد كه سياست بزه پوشي در فقه اماميه نه تنها يك رويكرد انعطاف پذير و انسان محور است ، بلكه با رعايت استثنائات و شرايط خاص ، مي‌تواند به تحقق اهداف عالي شريعت ، از جمله عدالت ، اصلاح جامعه و حفظ كرامت انساني كمك كند . واژگان كليدي: بزه پوشي، كرامت انساني، كيفر زدايي، استثنائات