چکیده: در قرآن كريم خداوند ما را به استعانت از خويش فرا خوانده است كه اين استعانت به منظور گرهگشايي از بنبستهاي معنوي و مادي در دنيا، در قالب آيات مختلف بيان شده است. البته انسان موحد نه تنها در سختيها و گرفتاريها، بلكه در هر حالي تنها دست نياز خود را به درگاه آن قادر مطلق دراز ميكند، زيرا كه ميداند تمامي موجودات عالم محتاج و نيازمند خلق شدهاند. هدف از انجام اين تحقيق پاسخ به مسائل چگونگي توكل به خداوند، توسل به ائمه، راههاي استعانت از خداوند و رفع كردن تناقض احتمالي بين استعانت از خداوند و استعانت از وسايل است. روش تحقيق نيز به صورت توصيفي تحليلي ميباشد، به اين صورت كه از كتابخانههاي مجازي و حقيقي، پايگاههاي اينترنتي و نرمافزارهاي تفسير قرآن بهره برده شده است. نتيجه پژوهش حاكي از آن است كه طبق آيات قرآن انسان ميتواند به كمك صبر، دعا و نيايش، نماز، ياري كردن دين خدا پيشه كردن تقوا از خداوند طلب ياري كند. توحيد در استعانت آن است كه تنها ياري دهنده و قدرت مطلق را خداوند بدانيم و به هيچكدام از قدرتهاي ظاهري به ديد استقلال نگاه نكنيم، چنانكه پيامبران نيز علاوه بر نگاه توحيدي از وسايلي كه خداوند آنها را خلق كرده كمك ميگرفتند. در باب توسل بايد گفت كمك كننده واقعي در تمام مراحل زندگي انسان خداوند است. كمك خواستن از اولياء الهي مصداق آيه ﴿ وَ ابْتَغُوا إِلَيْهِ الْوَسيلَةَ﴾ است. اين استعانت در طول استعانت از خداوند است و منافاتي با استعانت توحيدي ندارد. طبق آيات قرآن توكل زمينهساز برخورداري از امداد و حمايت خداوند است. توكل به اين معنا كه انسان در برابر عظمت مشكلات احساس ضعف نكند و با اتكاء و اعتماد به قدرت بيپايان خداوند خود را پيروز بداند. از آثار استعانت از خداوند ميتوان به اجابت و پاسخگويي، رفع گرفتاري، عفت و عصمت، پيروزي در ميدان جنگ و ... اشاره كرد.